Przyjaciele

w popularnym serialu jest prezentowany model znajomości kilku obcych sobie osób, które poznały się w jakiś sposób i żyją razem. Można odnieść wrażenie, że Ci znajomi są bardziej istotni dla nich niż rodzina. Ten schemat jest też kopiowany w innych serialach czasami z lepszym, a czasami z gorszym skutkiem. Dotarło do mnie, że kopią tego serialu są Queer as Folk i Looking. Jest tam mało szalonych kobiet jak Phoebe Buffy, ale można być sarkastycznym i stwierdzić, że w każdym z nas jest Phoebe. 

Uświadomiłem sobie, że ja takiej grupy wsparcia nie mam i raczej nie widzę szans na jej stworzenie. Trochę za późno. Z drugiej strony jako niesparowany, nie powinienem tego wykluczyć. Niestety mój analityczny umysł podpowiada mi, że to nierealna mrzonka. Przyczyna tego stanu rzeczy nie jest do końca ode mnie zależna. Pierwsze to panująca w Polsce rodzinność. Pomimo, że nasze rodziny nie są idealne. Niektórzy jej członkowie potrafią zagrać na nerwach używając wszystkich instrumentów obecnych na składzie orkiestry symfonicznej. To i tak robimy fałszywy uśmiech i się tym katujemy, w każde święta i na każdej rodzinnej uroczystości. Kolejnym powodem są nasze miejsca pracy, a właściwie panująca w nich kultura organizacyjna. My unikamy współpracy, a raczej dążymy do konfrontacji. Trudno sobie wyobrazić fajne relacje z kimś kogo postrzegam jako rywala do swojego stanowiska. 

Wczoraj byłem na piwie i brydżyku. Popiłem pogadałem. Ja i trzech ludzi i jakoś było fajnie. Było o czym gadać, o czymś co mnie zainteresowało. Dzisiaj rodzinna impreza. Pięciu dorosłych i dzieciaki i było nudno, nie mamy o czym ze sobą rozmawiać. Chociaż staram się nawiązać jakąś rozmowę to rezygnuje po kolejnej odpowiedz w formie jednego wyrazu lub jakiejś onomatopei  Żyjemy na dwóch różnych biegunach i szczerze raczej odpychamy się kiedy wypada się spotkać. Szkoda czasu i nerwów. Wiem to takie nie polskie, przecież rodzina jest najważniejsza. Jestem skazany na samotność.