przestaje rozumieć ludzi

jakiś czas temu,  Robert Sroczyński napisał o wstrętnych czterdziestolatkach, którzy są społecznie nieobecni, empatii zero i przekonania stadne. Czyli opisano mnie jednym zdaniem i wpakowano mnie do jednego worka z całym moim rocznikiem, który jest całkiem liczny. 

Dzisiaj czytam sobie kolejny artykuł o o podróży statkiem towarowym z fajnymi zdjęciami, a tam w komentarzu jakiś marynarz piszę, o tym że jest z dala od rodziny i ta praca wymaga poświęcenia.

Połączyłem te dwa artykuły dlatego, że albo ja mam problem z rozumieniem co mówią ludzie używający niewłaściwych wyrazów, albo jestem pozbawiony empatii do ludzi, a to oznacza że jestem psychopatą. 

Jeśli ktoś wybiera dany zawód to musi odpowiedzieć sobie czy jest skłonny ponosić pewne nakłady ze swej strony w zamian za otrzymywane wynagrodzenie. Każda praca wymaga poniesienia nakładów, ale czy można to nazwać poświęceniem raczej nie. Ponieważ poświecenie to pełen bohaterstwa czyn, ofiara. Kilkumiesięczny pobyt na morzu nie nazwałbym czynem bohaterskim. Nie dajmy się zwariować. 

Tak samo źle moim zdaniem rozumiemy jeszcze kilka pojęć, których używamy w codziennym życiu. Moim ulubionym od kilku lat jest asertywność, kiedy zwykłe chamstwo nazywane jest asertywnością. W tym roku weszło do obiegu słowo gender, w jakim rozumieniu to jest używane, to włos na głowie się jeży. Czasami lubię wsadzić kogoś na minę i proszę o wyjaśnienie pojęcia przez szacownego mówce, udając że nie znam go. Jeszcze nigdy nie usłyszałem poprawnej definicji na dodatek  spójnej. Tak sprawdziłem u wujka googla

Wracając do pierwszego artykułu, to również nie do końca jest on logiczny. Jeżeli przyjmiemy, że nasze społeczeństwo w ostatnich latach bardzo podzieliło się według kryterium, albo jesteś za, albo przeciw, nie ma złotego środka. Nie dążymy do uspokojenia tej łódki, tylko co chwilę znajdujemy powód, żeby ją znowu pokołysać. Nie prowadzi się dyskusji tylko od razu krzyczy to trudno, nawet jeśli ktoś analizuje i wypowiada się to zawsze będzie w jednym ze stad. Czasy zastanawiania się już minęły, nasze życie to lista do odhaczenia.  

I ostatnie to ta empatia, to media relacjonując przez kolejne tygodnie tragedie trenują w nas zdolność do wyłączenia emocji. To nachalni żebracy wyłączają w nas empatię i chęć pomocy drugiemu człowiekowi. Za dużo jest jęczenia (najchętniej bym użył słowa jojczenia, ale mógłbym zostać źle zrozumiany), za dużo jest sztucznego współczucia, na którym ktoś zarabia forsę.