Nie wiem dlaczego tak jest, że dla mnie bycie najlepszym uczniem, studentem lub pracownikiem było bardzo ważne. Czasami byłem szczęśliwy, że byłem na podium nie liderem.
Dzisiaj dostrzegam, że o wiele bardziej ważniejsze jest dla mnie udział, uczestnictwo w wyścigu niż wynik. Jestem w stanie pogodzić się z przegraną niż z brakiem rywalizacji. Niestety coraz mniej osób chce rywalizować. Chce wystąpić w zawodach. Bardzo często ta rywalizacja jest jeszcze większym nieporozumieniem. Zawodnik w wadze ciężkiej ma rywalizować w wadze muszej. Wygrana w takich zawodach nie sprawia mi przyjemności.
Większość chce dożyć do piątku , byle do końca tygodnia najlepiej nic nie robiąc. Filozofia nie narobić się, a zarobić była i jest obecna w naszym społeczeństwie od zawsze. Najlepsi są Ci co ukrywają się całe życie za kogoś plecami, najpierw rodziców, potem kolegów w pracy.
Gdzie zniknęli mierni, ale wierni ?
OdpowiedzUsuńPrzepraszam, usunąłem , chociaż to powinienem zostawić z tego akapitu.
UsuńTen komentarz został usunięty przez autora.
UsuńWłaściwie to kto lubi przegrywać? W tym wychowywaniu w nieustającym wyścigu szczurów nie ma chyba masochistów lubiących przegrywać, albo jest ich mała ilość, bardzo mała.
OdpowiedzUsuńSama rywalizacja motywuje do działania więc może nieuczestnictwo w wyścigu nie motywuje stąd chęć bycia w nim, aby nie wypaść na margines. Czy ja bez mięśniaków bym przeżył? Nie sądzę, choć czasami mam ich dość i chciałbym być sam tak przez kilka dni. Ale już po tych kilku dniach brakuje tego ruchu, tego widoku, tego dotyku itd. U cb. może być podobnie. Brak rywalizacji i usychamy, bo nie dzieje się to czego byśmy chcieli.